Yansıma Şiiri - Cağlar Akarsu

Yansıma
....
Bazı başlar gördük vücutler üzerinde,
Taşımaktan sanki yorulmuştu insanlar,
Köprü başlarında bekleyen bir hamal,
Taşımak için senden izin istedi,
Halbuki bu tahtaya çakmak için çivi gerekti,
Yüklen diler olanca ağırlığında ezildiler,
Yıllar sonra bir köşe başında, küflü sandık,
Otlar bürümüştü her bir yanını, kurumuş,
Fışkırmıştı, ruhundan binlerce başsız, kişi
Dönerek arkamıza baktık birden, kabus çöktü.
Dağ gibi yığılmıştı, binlerce kafatası,
İnsanlar önden yürürken, onlar hep geride kaldı,
....
Sen ise, bana; bir müjde gibi karanlık gecelerde,
Önümde duran bir aynayı gösterdin,
Geçmişte yaşadıklarıma bakmak, hiç adetim değildi,
Hatalar ne kadar büyük bile olsa,
Bir kez olsun bakmak, mantığımda yoktu,
Sen ise, bir değil! iki kez demiştin,
Yürürde geçerdim başsız, kuru otlar gibi,
Aynalar bana ışık göndermemişti,

....
O an,
....
Aynalar, diye... içime bir yansıma çöktü,
İşte orada seni gördüm, sonra kendimi,
Egolarım, yaşarken; özürlerimi hep sildim,
Bakmadım! yansıyan hiç bir görüntüye, dönüp,
Bedenim ve ayaklarım var.. bana yeter, diye düşündüm,
....
İnce uçlu bıçaklarla, otları biçerken,
İçimde kaybettiğim, değerleri buldum,
...
Köprü başlarında bekleyen hamallara,
Artık benden '' slm'' gönderebilirsin,
Kendi yükümü kendim taşımasını öğrendim.
....