Yansıma Şiiri - Necdet Arslan

gece dokuyorum gökyüzüne
iskambil kağıtlarında biraz şımarıkça
porselen kalçalı bir sürü kız var

boğulurken elinden tutuyorsun sessizliğin
alçıdan etek ceket giyinmiş deniz
çıkmaz sokağa saplanmış o dalgayı avutma
ortalık ısırgan bahçesi
ortalıkta ünlemsiz çığlıklar

kimselerin yokluğunda
gizlemesen yüzünü ormandan
ufuk için için ağlıyor
belli ki büyüsünden korkuyor fosforun
duvarları kırk yerinden yara almış
yazlık sinemaları eğip bükme

sözüm söz
son kez öpmeden menekşe gözlerini
vermeyeceğim son nefesimi.