Yanmıştık Şiiri - İbrahim Ozan Vural

Nerede kalmıştık...
O eski meyhanede.
Oysa saklamıştım efkarımı zula cebime.
Hüzün etrafımda dolanır, sanki bir avare.
Geleceğe dair tüm hayaller, şimdi virane.
Nerede kalmıştık...
O kimsesiz sahilde.
Gizlenmişti gençliğim batık gemilerde.
Şimdi martılarda yok simitlerde.
Zaten rüzgarda çok şiddetli esmekte.
Ateş ise yanmaya direnmekte.
Nerede kalmıştık...
Sokaklarında yalnız yürüdüğüm bir kentte.
Yalnızlıklara çarpa çarpa yürüdüğüm bir yerde.
Kimsesizliğimin kimsesi olmamış bugüne kadar.
Sevdalar ise tenhalarda sevişmekte.
Hisler ise satılmış kelepire.
Ve bağışlanmamış günahlar af dilemekte.
Nerede kalmıştık...
Zaten kaldığımız yerde yanmıştık.
Yancağımızı bile bile rüyalara dalmıştık.
Oysa gerçeği de yalandan ayırmıştık.
Yinede epey ağır yaralanmıştık.
Yaralarımızı temizleyip sonra sarmıştık.
Sonrada tanımadığımız bir yabancıya kanmıştık.
Oysa biz çok evvel uyanmıştık.
Şimdi sen söyle, nerede kalmıştık.