Yanmış Yıkılmış Ilıca
Yaşlı bir hayvanın mekânı oldu burası:
Körelmiş dişleriyle ahşap bir canavardı.
Ateş eritti gözlerini soluk mavi
Camsı maddeye, çam kabuğundan sızan
Reçine damlaları misali donuk parçalara.
Bedeninin kirişleri ve kasıntıları taşır hâlâ
Karakul koyunun kömür karasını. Siyah yapraklı
Sonbaharların ve yazların döküntüsü altında
Kadavrasının ne zamandır gömülü olduğunu söyleyemem.
Şimdi onun kemikleri arasına küçük ayrık otları
Yumuşak süet dillerini sokuyorlar usulca.
Cırcırböceklerinin gezinti yeridir
Onun zırhlı kabuğu, devrilmiş taşları.
Çalışmasını sağlayan düz ve sarmal boruları
Toplayıp araştırırım bir doktor veya arkeolog gibi
Demir bağırsaklar
Ve emaye kâseler arasında.
Bir zamanlar onu yemiş olanı yiyor o minnacık vadi.
Ve gene de baharın saydam suyu
Her zaman yaptığı gibi berrakça ilerler
Parçalanmış gırtlaktan, bataklık dudaktan.
Fışkırıp akar sırtı bükük bir köprünün
Yeşil ve beyaz korkuluğu altında.
Aşağıya doğru eğildiğimde
Kedi kuyrukları gibi örülmüş bir sepetin çevrelediği
Mavi ve ihtimal dışı birine rastlarım.
Renksiz suyun altında oturmuş,
Merhametli ve sofu bir kadın bu!
Ben değilim bu, ben değilim bu.
Hiçbir hayvan zarar vermez onun yeşil eşiğinde.
Ve bizler asla giremeyeceğiz oraya
Dayanıklı olanların barındığı o eve.
Bizi itip kakan akıntı
Ne besler ne de iyileştirir.
(11 Kasım 1959)
Sylvia Plath (1932– 1963)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 7.5.2016 15:42:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
The Burnt-out Spa by Sylvia Plath An old beast ended in this place: A monster of wood and rusty teeth. Fire smelted his eyes to lumps Of pale blue vitreous stuff, opaque As resin drops oozed from pine bark. The rafters and struts of his body wear Their char of karakul still. I can't tell How long his carcass has foundered under The rubbish of summers, the black-leaved falls. Now little weeds insinuate Soft suede tongues between his bones. His armorplate, his toppled stones Are an esplanade for crickets. I pick and pry like a doctor or Archaeologist among Iron entrails, enamel bowls, The coils and pipes that made him run. The small dell eats what ate it once. And yet the ichor of the spring Proceeds clear as it ever did From the broken throat, the marshy lip. It flows off below the green and white Balustrade of a sag-backed bridge. Leaning over, I encounter one Blue and improbable person Framed in a basketwork of cat-tails. O she is gracious and austere, Seated beneath the toneless water! It is not I, it is not I. No animal spoils on her green doorstep. And we shall never enter there Where the durable ones keep house. The stream that hustles us Neither nourishes nor heals. (11 November 1959)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!