Yanmayı Öğrenmek Şiiri - Ömer Faruk Karaman

Kalemimi elime almışken iki kelam çiziktireyim dedim.
Ancak 3 noktadan öteye gidemedi yazdıklarım,
ezel ebed ve sen..
Kalemimdeki mürekkep kan damlatıyor kıyısından,
kağıdım ise akacak kandan çekingen...
Her satıra adınla başlamak istiyorum ancak olmuyor.
Her satır, satır gibi kesiyor kana bulanmış parmak uçlarımı...

Olmuyor...
Yeniden başlasam dahi hep yürüdüğüm sonsuzlukta bir çelik duvar çıkıyor karşıma...
Dur diyor...Buradan geçemezsin arkadaş...
Burdan ötesi yangın, buradan ötesi cehennem...
Yok mu bir anahtar bu kilit için diyorum, yok diyor...
Dünyanın en iyi anahtarcısını bulsam ve ona yaptırsam anahtarı diyorum...
Bir şansını dene diyor...

Dolanıyorum diyar diyar,ormanları,
dağları kızgın çölleri aşıyorum ve geliyorum
en iyi anahtarcının yanına...
Usta diyorum şu kilitin anahtarı lazım bana...
Boşa gelmişsin evlat, o kilitin anahtarı yanmaktır diyor...
ve geldiğim onca yolu tekrar dönüyor
ve geliyorum kapı bekçisinin yanına...
Diyorum ki yanmak mı kilit, evet yanmak diyor,
ama önce yanmayı öğrenmelisin...
En derin yanardağa git ve bırak içine kendini diyor...

Az gidip uz gidiyorup, dere tepe düz gidiyorum
ve derken en büyük yanardağın yanında buluveriyorum kendimi.
Zor adımlarla tırmanıyorum tepeye...
Alev bekçisi karşılıyor bu kez beni...
Evlat yanmayı öğrenmek isteyen çok yiğit girdi bu çukura ancak çıkamadı diyor...
Ben talibim usta atlamak istiyorum diyorum,
e atla o zaman diyor...
Atlıyorum cehennem çukurunun içine doğru...
Allahhhh! Çığlık çığlık yükseliyor feryadım göğe...
Bu nasıl bir sıcaktır Yarab...
Böylesi yanmayı kim kaldırabilir...
Kemiklerimin eridiğini ve birbirinden ayrıldığını hissediyorum.
İmdat diyorum, bekçi bana bakıyor...
Olmaz evlat diyor, buraya girdi isen kendin çıkacaksın...
Ve ardını dönüp gidiyor.
Güüüüllllllll! diye haykırıyorum gözlerini gözlerimin önüne perdeleyerek,
ancak kuyu çok derin çıkamıyorum...

Kesilen parmak uçlarım kanımı tüketmiş olacak ki,
hastanede açıyorum gözlerimi,
oh be diyorum rüyaymış...
Derken bir not ilişiyor gözlerime komidinin üzerinde.

"EVLAT, KAPI ARTIK AÇIK, YANMAYI ÖĞRENMİŞSİN"