Yüz yıl yanarım.
Yanmayı öğrendim ya ben.
Yanarım sevdam için,
Yanarım vatanım için,
Yanarım Anadolum için,
Yanmayı öğrendim ya ben...
Seher de esen yelden,
baharda açan filizden,
gökte uçan kuştan,
dağdaki mor menekseden,
yılkı atından,sorar seni ararım.
Yanarak seni ararım.
Yanmayı öğrendim ya ben...
Öğrendim sevda kokan satırları.
Öğrendim sevda saçan türküleri.
Nükteleri,kıssadan hisseleri...
Öğrendim aşk anlatan hikayeleri.
Yüreğimin derininden hissettim acıları...
Ruhumu soktum yangının içine,
Yanmayı öğrendim ya ben...
Beklemeyi Leyla dan,Şirin den,
Dokuz ay anne karnında duran bebekten.
Açmak için bekleyen
bağrımdaki güllerden...
Mevlana dan,Yunus Emre den,
Bir çağ kapatıp açan Fatih ten,
Zalimliğe baş kaldıran Pirsultan dan,
ve de senden zalim yar, ve de senden!
Yanmayı öğrendim ben...
Zalim gurbetten,
hain kardeşten,
kör şeytandan,
arkadan vuran kara saplı hançerden.
Öğrenemedim namertliği...
Öğrenemedim kalleşliği...
Sadece yanmayı öğrendim ben...
Yüz yıl yanarım.
Yanmayı öğrendim ya ben...
Kayıt Tarihi : 23.11.2009 06:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Büyük şair,yazar Umit Yaşar Oğuzcan in 'Yüz yıl Yanarım Yanmayı öğrendim se' ben adlı eserinden esinlenerek yazdim.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!