Yanmayan Öz mü Bıraktın Şiiri - Hasan Ul ...

“Bir vaha ortasında deli devre yüreğim
Yandığım sana malum kutlu şahım Hüseyin
Su değil gam nehrinden yaşına yaş katarak
Kandığım sana malum derdim ahım Hüseyin”

Islanan topraklarda akan candan gözyaşı
Sen gittin matemdeyiz yaralı yürek başı
Dediler Kerbelâ’da Hak Resulün sırdaşı
Yangın çöl ortasında dövünerek gezerim
Sensiz geçen zamandan ve mekândan bizarım.

Kerbela dendiğinde içimden alev kopar
Sarar bütün ruhumu sahra da Mecnun yapar
Dedene inanan kul başka yola mı sapar
En büyük sünnetidir sana olan muhabbet
O muhabbete ermek ne büyük bir saadet

Saadet bahçesinde iki gülü var idi
O güllerle peygamber mutlu bahtiyar idi
Birine zehir değdi Medine’de kurudu
Birisi Kerbela’da zulme düçar kalınca
Merkadında gam çekti o da şehit olunca

O da şehit olunca Fatma anam da yandı
Merkadında Hüseyn’e bilmem nasıl dayandı
Necef’de şah-ı Merdan hüzne gama boyandı
Hatice anam yandı torunların derdine
Kim ağlamaz kim yanmaz kâinatın merdine

Kâinatın merdine şereftir bize yanmak
Her muharrem gam çekip yâd edip yâri anmak
İçip matem badesin yas tutup derde kanmak
Islanan gözlerimde hayaline erseydim
Hicranım tükense de şahım seni görseydim.

Şahım seni görseydim huzuruna varsaydım
Canımı parçalayıp yaraların sarsaydım
Sana gelen oklara karşı çıkıp dursaydım
Acıları ben çekeydim alkanları ben dökeydim
Has canın incinmesin ben canımı yakaydım

Ben canımı yakaydım dumanım savrulaydı
Senin yüreğin değil benimki kavrulaydı
Ayakların dibine bedenim devrileydi
Dokunaydı ellerin mücrim abad olurdu
Vız gelirdi her acı yüreğim şad olurdu.

Yüreğim şad olurdu nefesini bir alsam
Sana sadık akranlar arasında yer bulsam
Aşkın derin bahrine aşkınla girip dalsam
Kemalat ülkesinde sana varsam Hüseyin
O şeref nasip olsa seni görsem Hüseyin
Hasan Ulusoy