Yanmayan Işık Şiiri - Şükrü Metin

Ömrümün üstünden kaç bahar geçti
Kader bana yeşil ışık yakmadı
Hasretin makası sinemi biçti
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Sevgi yüklü kalbim keder,gam doldu
Gönlümde yeşeren goncagül soldu
Kaç bahar,yaz geçti mevsim güz oldu
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Yine ahu zarı aldım dilime
Gülüp geçiyorlar şu ahvalime
Bulutlar ağlıyor garip hâlime
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Uzaklarda kaldı suna boylu yâr
Bağrımdaki acı idi bana kâr
Ömrün baharında oldum ihtiyar
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Yalnızlıktan bile daha yalnızım
Kırıldı umudum kesildi hızım
Semaya yükseldi feryadım sızım
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Özüm sevda ile hep sarhoş oldu
Bir tek gecem değil günüm loş oldu
Seneler boyunca yollar boş oldu
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Dil kurşunu içerime çakıldı
İnsan idim amma hakir bakıldı
Sarı sönüp kırmızıda takıldı
Kader bana yeşil ışık yakmadı

Irmak olur yâr yoluna çağlarım
Dert miliyle yüreğimi dağlarım
Garip Metin-iyim kara bağlarım
Kader bana yeşil ışık yakmadı