Sustu kâinat
Ve buğulandı bir ışık yılımı
Girdi ufacık bir kuytuya kuruldu
Oturdu ateş sofrasına bir yudum aldı
Yandı ama bilmezdi yanmak neydi…
Acıyla kapadı gözlerini uykuya
Rüya da dâhi bulamadı suyu
Zannetti ki yandı ama bilmezdi yanmak neydi
Acıyla açtı gözlerini ama kördü
Baktı ama ulaşamadı yine bir serinliğe
Kıvrandı, sızlandı
Zannetti ki yandı ama bilmezdi yanmak neydi
Acıyla gök gibi höykürdü
Yağmur yağdı, çiçek açtı; değmedi su, kokmadı çiçek
Ve sandı güneşi gördüm
Zannetti ki yandı ama bilmezdi yanmak neydi
Karlar yağdı üzerine
Örttü onu; sızdırmadı bir damla
Geçti zaman eridi gitti beyazlık
Zannetti ki yandı ama bilmezdi yanmak neydi…
25.01.2016
Kayıt Tarihi : 13.8.2018 23:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiirinizi
beğeniyle okudum
TÜM YORUMLAR (1)