Yanmak Kaderimmiş... Şiiri - Erhan Atıf ...

Renklerin ve umutların beyaz olduğu,
Zamanın akmadığı deli çağlar vardı,
Hani sen tatlı uykulardayken,
Seni düşünen birinin,
Her anın, sen olduğu yıllar
O günlerden hatırladığım,
Uykuya olan tutkumdu,
Kimi görsem kızardım,
Neden uyumazlardı bu saatte?
Şimdi bende uyuyamıyorum,
Kan kırmızı gözlerime inat,
Fırıncının kâbusu unsuz kalmaksa;
Benim kâbusumda sensizlik,
Nefesim kesiliyor uyanıyorum,
Zor işti benimkisi, hem de çok zor
İçerde yar ateşi yakar, dışarıda fırın ateşi
Anlaşılan yanmakmış kaderim,
Ama şikâyet etmezdim, mutluydum,
Hiç olmazsa umutluydum,
Hep hayallerime benzetirdim,
Yığın yığın un çuvallarını,
Tek tek çekerdim de bitmezdi,
Tek sırdaşım da kazandı,
Derdimi boşaltırdım içine,
Bilirdi seni nasıl sevdiğimi,
Pervaneydi etrafımda,
Saatlerce usanmadan dönerdi,
Acılarımı, hüzünlerimi,
Çapasıyla yok eder, ümit olarak verirdi,
Herkesi kendim gibi sanırdım
Zaten bana yetmeyen ümitleri,
Parça parça ederdim,
Ümitsizlere, ümit olmak için
Seni düşündükçe, kabarırdı yüreğim,
Yanmaktı, senin diğer adın,
Can atardım yanmaya,
Sana erişmek için,
Dalgalı saçların gibiydi, odun alevi
Gülüşün kızıl goncaydı sanki
Seher kızıllığında, hayalini izlerdim,
Uykusuz artık, çökmüş gözlerim,
Ağarır saçlarım, yorgun dizlerim,
Yıllarca bekçisi olduğum gönül kapını,
Ellerim varmıyor artık çalmaya,
Çalan ben, açan sen olmayınca
Zaman ilaçmış her şeye derler,
Şimdi fırın ateşinden eser yok,
Kolaysa buyursun söndürsün,
Ciğer narda, haberi yok
Ben hiçbir zaman, ben demedim
Benlikten korktum,
Yalnız sen sen sen dedim
Biliyordum sen bendin,
Sen de her şeydin,
Mecnunun Leylası varmış,
Ferhatın da Şirini,
Keremin aslı Aslıymış,
Fırıncıda kimmiş ki?
Sevmek nesine gerekmiş,
Bedenim un beyazına bürünmüşken,
Ben sana hep beyazları yakıştırdım,
Beyaz bizim kaderimizmiş,
Duydum ki beyazlar giymişsin,
Büyük konuşmuşum meğer,
Artık beyazı sevmiyorum,
Başkaları için giydiğin beyazlar,
Şimdi benim kefenimmiş..

(Bu şiir öp öz Elvan MERALin duygularına aittir..Yüreğine sağlık abiciğim) ..