Yanmak bende ki sen Şiiri - Yakup Bilici

yük kalbimin
sen;
Yalnızlığın yükü
altinda ben;
sırtımda bir yaban türkü!
hep sen rüyalarimda
sürtündün hiçliğe.
tenin bir çiğlik gece yarilari soğuk bedenimde!
buz olup, atlanta olup
eriyip bitmek o kir çiçeği nacizane teninde...
nerde kalbin?
yoksa yorgun olan ben..?
neden gece, neden hep sen!
kucağında nefesim,
gözlerinde istirahat,
sen olmadan
yoktur uyku!
ben...;
görmeden;
ben...;
nefesiz kalmadan!
delirsen de, ürpersen de
yinede kolumda yorgun, bittkin; her nefesim de can-çekişmeden!
çıkar yok uykudan...
sen-acı olamaz soğuk
inkâr edemez
tutamaz kendini soğuk!
yok sayılır her parça.
Öyle çetindir ki soğuk!
-yaymak zorundadır
kaygılar gibi çünkü
çevrilemez de geriye
verir hep!
patlayan "tenim"
ölçüsüzlüğünün
şahaneliğinde tenini ver bana;
parıldarlar birlikte;
-ıçinde olan -ben-
bedenimde olan sen-
tam ortasına,
ürperirceksin sen
durmicam -ben-
benzin olan sen
ateş olan -ben-
küler doğacak eylüle...
Gel -buz-olsun-hep-uzun gecede sen!
gel hiç olsun gece..
...

Yakup Bilici
Kayıt Tarihi : 2.12.2022 20:46:00