Yanmak... Şiiri - Ulvi Ziya

Ateşsiz de yanar insan
şâyet yoksa bir koruyan...
Feryat / figân nâfiledir
yoksa sesini bir duyan...
Mâdem; şu kahpe dünyâda,
kaderin yanmak senin
Tezek gibi yanma sakın
öd ağacı gibi yan...

Varsın aslâ olmasın
senin için bir ağlayan...
Ardından yaşlar döküp
karaları bağlayan
Olanları hiç dert etme
bil ki dünyâ nâmerdindir
Karşına çıkardığı
bütün cefâlara katlan...

Nasip denizler misâli
çok geniş,gâyet derin...
Elinde bir kalbur varsa
uygun değilse yerin
Kısmet olmaz bir damlası,
çabaların boşunadır;
Yanlış yerde,zamanda
yanlış âletle olmak...
Suç; senin ellerine
yanlış âlet verenin...
Ya akılsız başınındır
Ya da zâlim kaderin...

Çalma ! ...
Çırpma ! ...
Haram yeme ! ...
Elde yok,avuçta yok...
Sürün ! ...
Öyle de yaşa ! ...
Elinde bir çakı yokken
gir devlerle savaşa ! ...
Bu kânuna uymayanlar içer,coşar,eğlenir...
Kirletilir bütün dünyâ
sürer gider karmaşa...