Yanmak Şiiri - Bekir Sami Ünsal

YANMAK

Közde alev olmaz içinden yanar
Dışardan bakanlar, yanmıyor sanar
Yanmaktan kastım ne? Bilenler anlar
Tütmeden dumanı yanar insanlar

İnsanoğlu hassas, kalbi sanki cam
En güçlü olsa da yıkar onu gam
Pişmesi gerekir, dayanamaz ham
Tütmeden dumanı yanar insanlar

Kalbi ışıksızın zindan içinde
Gidip almaz; ilim olsa da Çin’de
Her gün ayrı; her gün başka biçimde
Tütmeden dumanı yanar insanlar

Kimi Leyla, kimi Mevla peşinde
Kimisi de para sayar düşünde
Kimi on beş, kimi yetmiş yaşında
Tütmeden dumanı yanar insanlar

Haksöyler, rahmani yanmaktan yana
Değilse; su içse hep kana kana
Kandırmaz; deryalar, az gelir ona
Tütmeden dumanı yanar insanlar