Yanmak Şiiri - Halil Pesen

Ben muhacir,sen muhacir,
Alıp satmış bizi tacir
Gelen acır,gören acır.
Bizi azat edecek fecir

Göç kalktı aşiret düştü yola
Ben çocuğum sense bala
Adaklı da verdik mola
Bu bir düştü,hayır ola

Yanar gönlüm hararetten
Kokular gelir yanan etten
Her bakışın tutuşturdu hepten
Ruhum senin,beden iflas etti dipten

Yanmak elbet günahkarın
Ne fark eder; ha bu gün,ha yarın
Neden bilmem intizarın
Ceset tuzağıdır tüm ruhların

Benim gönlüm kuruyan yaprak ve ot misali
Çaktın kibriti,rüzgarda esince yok oldu zavallı
Siyah bir küle döndü,yamandır halı
Anladım yanmakta arıyorsun visali

Yanıyorum,bir acayip,bir özge yanıyorum
Ne mutlu ki bana yanan cismimle aydınlanıyorum
Ve bu ışıkla seni arıyorum.
Alev kalbimi sarınca,seni orda mest-i mağrur görüyorum.

Yanmak sensizliğin kesretidir
Yanmak gönlümün hasretidir
Yanmak Din-i Mümin’in nüsretidir.
Yanmak günahkarın kısmetidir.

Ne olur,görmek istiyorum seni,sade
Bütün dertlerden kurtulmuş,kaygılardan azade
Gönlüm sana acık,kalbin emrine amade
Değil ise,bir tatlı bakışın bile başımdan ziyade
Halil PESEN