Yanmadımı Şiiri - Zekeriya Özhan

Sevda ateşine su neylesin ki,
Gözlerden dökülen sel yanmadımı.
Dağlanan yürekler ne söylesin ki,
Aşktan alevlenen dil yanmadımı.

Sanma soğuktandır dağların sisi,
Bin yangına şahit bir gaval sesi,
Her yangın yerinin bir ifadesi,
Ocakta savrulan kül yanmadımı.

Kardelen çiçeği kendi halinde,
Yanmış kar içinde sevda yolunda,
Hiçbir kuşa yer vermemiş dalında,
Bülbülün ahından gül yanmadımı.

Dağ dayanmaz Ferhattaki sevdaya,
Yunusun sevdası yüce Mevlaya,
Biri suya hasret biri leylaya,
Mecnun kül oldu’da çöl yanmadımı.

Sevdalar var oldu bu günde dünde
Bin bir derdi sayamazsın bir günde,
Her aşığın bir ahı var gönlünde,
Özhani denilen kul yanmadımı.