Yanma be gönül Şiiri - Alparslan Gürlek

Bir hüsran düştü payımıza düşten,
Hasretlik çekti de doymadı gönül,
Eser kalmadı bu yüzde gülüșten,
Bir gözyașı gibi damladı gönül.

Neyse düşen üstümüze yaşadık,
Hasret, keder, ihanet ve ayrılık,
Kanarken daha içimdeki yarık,
Dostlara da güven kalmadı gönül.

Bir pembe rüyadır șu gelip geçen,
Hayattır böyle kanımızda içen,
Kalbim ise șu kor alevde pișen,
Doğruyu, yanlışı anladı gönül.

An ister, olsun da bitsin bu ömür,
Yarını görse de belki sürünür,
Defterdir göç vakti içinde yazılır,
Sayılıdır, sonu yok sanma be gönül,
Yarınlar yokmuş gibi yanma be gönül.