Yanlızlık Ummanı Şiiri - Necip Yılmaz

Dünya denilen ıssız yer
Yormuştu onu
Tırmanırken hayat merdivenini
Mutluluklar, sevinçler, acılar, ızdıraplar yaşamıştı
Besbelli
Geride kalırken yıllar
Son bulmuştu ilgiler
sadece değneği
tek dostuydu

Girince
hayat şerbeti içenlerin mekanına
Değneğiyle sohbet eden ihtiyar
İlişti gözüme
Derin ah çekti selamı alırken
sorunca halini
"İyi" dedi titrek sesle
Bir garip oldum
Hayatın haritası yüzünde
Çizilmiş gibiydi
Bir bardak sıcak çay
Gönül dünyasının
taşırdı denizini

İşte insan
Her daim yalnızlık ummanında
Kaybolunca gölgeler
Tek başına

Gel gönül
Ümit bağlama gölgelere
Sadece kul ol Rabbine