Gökyüzü yıldızlarla dolu ve birbirlerinden ayrı.Hiçbiri bir diğerine daha yakın olarak görülmüyor.Yıldızlar çok,yıldızlar kalabalık.Ama bir o kadar da yalnızlar diyorum.Zannetmiyorum ki onların arasında sevgi,anlayış ve saygı olsun.
Ya insanlar bizler,sanki bizler birbirimize yakınmıyız.Tabii istisnalar hiçbir zaman kaideleri bozmaz,bunu da biliyoruz.
Bizler de kalabalığız,toplu halde yaşıyoruz.Etrafımızda aileyiz.Eşimiz,çocuklarımız.anne,baba,kardeşler,eş,dost uzar gider.
Benim anlayamadığım; bu kadar kalabalıkta yanlızım der,çoklukta yokum derler ya, bu neden kaynaklanır.Kalabalık içinde yanlızlık,eşler arasında yanlızlık,ana,baba evlatlar varken de yanlızlık.
Bu birazda bizlerden kaynaklanmıyor mu? .Biraz iletişim bozukluğu,kopukluğu değilmi yaşadıklarımız.Birbirimize yetmediğimizden,anlaşamadığımızdan değil mi.?
Bizler birbirimizi dinlemiyor,dinliyor gibi görünüyoruz,karşımızdakinin değerini bilmiyor veya bilmek istemiyoruz.Halbuki biraz düşünsek bir derdimi,sıkıntısımı var,bu hali nedendir.Biraz inceleyip derdini paylaşsak,biraz ucundan tutup yükünü hafifletmeye çalışsak gittikçe agresifleşen,hayattan,insanlardan kendini soyutlamasına izin vermesek biz ne kaybederiz ki,biraz zaman.Ama bu biraz zaman da bizlere insani değerlerimizi toplum olarak geri vermez mi? .
Böyle kişiler dikkat ederseniz çoğalmakta.Hepimiz kendi başımıza birer bireyiz,hepimizin istekleri,aklımız,fikrimiz,görüşümüz ayrı ama neden ortak bir noktada buluşup birbirimizi anlamayı,sevmeyi,saygı göstermeyi bilmiyoruz.Aslında biliyoruz,başaramıyoruz.Kendi doğrularımızı kabul ettirmeye,o yöne yönlendirmeye çalıştıkçada fikirlerimiz çatışıyor,kimse kimseye hak tanımıyor ve herkes bir köşeye çekilerek çokluklar içinde yanlızlıklara düşüyor.
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
İnsanlar,bir hayat gailesi içinde koşturup duruyorlar,hep bir hoşnutsuzluk var nedense? İşinden memnun olmayanlar,evinden memnun olmayanlar,çevresinden memnun olmayanlar,dostlarından memnun olmayanlar.Bu hoşnutsuzluk içinde insanlar acaba kendilerine ne kadar zaman ayırabiliyorlar,ya dostlarına? Sevdiklerine zaman ayırabiliyorlar mı? Devi menfaat devri olmuş,kimse kimsenin derdiyle ilgilenemez duruma gelmiş,çevremizde memleketimizde olanlara gözlerimizi kapamışız.Sindirilmiş nemelazımcı bireyler olmuşuz herbirimiz.Artık herkesin bazı şeylerin farkına varabilmesi,ve bu konuda üzerine düşenleri yapabilmesi dileklerimle..Sevgi ve keyifle kalalım yüzümüz hep gülsün..Nülüfer hanımı bu çok güzel yazı denemesinden dolayı kutluyorum..
İçinizden dökülen birer incilerdi okuduğum güzellikler. Bu harika dizeleri yazan kaleme hükmeden şiir yüreğinizi selamlarım sevgili dost kalem Nilüfer can. Bilal Esen.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta