Yanlızlık nedendir.? Şiiri - Nilüfer Gümüş

Gökyüzü yıldızlarla dolu ve birbirlerinden ayrı.Hiçbiri bir diğerine daha yakın olarak görülmüyor.Yıldızlar çok,yıldızlar kalabalık.Ama bir o kadar da yalnızlar diyorum.Zannetmiyorum ki onların arasında sevgi,anlayış ve saygı olsun.
Ya insanlar bizler,sanki bizler birbirimize yakınmıyız.Tabii istisnalar hiçbir zaman kaideleri bozmaz,bunu da biliyoruz.
Bizler de kalabalığız,toplu halde yaşıyoruz.Etrafımızda aileyiz.Eşimiz,çocuklarımız.anne,baba,kardeşler,eş,dost uzar gider.
Benim anlayamadığım; bu kadar kalabalıkta yanlızım der,çoklukta yokum derler ya, bu neden kaynaklanır.Kalabalık içinde yanlızlık,eşler arasında yanlızlık,ana,baba evlatlar varken de yanlızlık.
Bu birazda bizlerden kaynaklanmıyor mu? .Biraz iletişim bozukluğu,kopukluğu değilmi yaşadıklarımız.Birbirimize yetmediğimizden,anlaşamadığımızdan değil mi.?
Bizler birbirimizi dinlemiyor,dinliyor gibi görünüyoruz,karşımızdakinin değerini bilmiyor veya bilmek istemiyoruz.Halbuki biraz düşünsek bir derdimi,sıkıntısımı var,bu hali nedendir.Biraz inceleyip derdini paylaşsak,biraz ucundan tutup yükünü hafifletmeye çalışsak gittikçe agresifleşen,hayattan,insanlardan kendini soyutlamasına izin vermesek biz ne kaybederiz ki,biraz zaman.Ama bu biraz zaman da bizlere insani değerlerimizi toplum olarak geri vermez mi? .
Böyle kişiler dikkat ederseniz çoğalmakta.Hepimiz kendi başımıza birer bireyiz,hepimizin istekleri,aklımız,fikrimiz,görüşümüz ayrı ama neden ortak bir noktada buluşup birbirimizi anlamayı,sevmeyi,saygı göstermeyi bilmiyoruz.Aslında biliyoruz,başaramıyoruz.Kendi doğrularımızı kabul ettirmeye,o yöne yönlendirmeye çalıştıkçada fikirlerimiz çatışıyor,kimse kimseye hak tanımıyor ve herkes bir köşeye çekilerek çokluklar içinde yanlızlıklara düşüyor.
Ama hayat kısa,yaşadığımız kadar yaşayamıyacağız,kendimizce haklı olabiliriz,orta yolu bulmakta yine bizlerin elinde.Kimse kimseyi ölürcesine sevmek,saymak zorunda değil.Bel ki bu sözüme de bunun böyleside iki yüzlülük olmazmı diyeceksiniz bence hayır.İnsanın derinden sevip saydıkları ayrı,insan olarak,dostane sevip saydıkları ayrıdır.
Ama küçücük bir tebessüm,bir günaydın,merhaba ne güzel olur.Arada buzların oluşmasını önlemez mi.? Mehaba,günaydın,nasılsın demekle dudağımız mı aşınır,bir gülümsemeden vergimi veririz hayır,hemde kacaman bir HAYIR....
Gelin bunları biraz düşünüp,bu zor gibi görünen yolu düzleştirelim. KALABALIKLARDA YANLIZ olmaktan kurtulalım.Bunun için önce aile bireylerinden,en yakınımızdan başlayalım,çünki en büyük yalnızlıklar ailede başlıyor.Çoğu kimse bir ev içinde ve birbirlerine yabancı.
KALABALIKLARDA YANLIZ OLMAKTAN,ÇOKLUKLARDA YOK OLMAKTAN kurtulalım,kurtaralım.
Haydi ilk karşımıza çıkan kişiye güzel bir gülücükle merhaba diyerek hayata gülümseyen gözlerle bakıp,karşımızdakine de aynı enerjiyi verelim.
Merhaba,Merhaba Güzel Bir Gün Diliyorum.....