Yanlızlık Şiiri - Mehmet Özinal

Arayanım yoktur çalmaz telefonum
Postacı bilmez unutmuşdur evin yolunu
Beklemekten sorulmamaktan düşdüm yorgun
Bu acı gerçekten bıktım usandım.

İnanamıyorum.
Bir zamanlar benmiydim o gençliği yaşayan
Güller gibi açıp kuşlar gibi uçan
Geceyi gündüzü karışdıran
Bir dakika yanlız kalmayan benmiydim
Onlar dostmuydu.
Yoksa eşyamı parayla satın alınan
Söyle söyle nerede canan
Hani hani nerede.

Aynalar bıktı sade beni görmekten
Saçlarım ağardı uzak kaldı gözlerden
Bu sima benimmi bilmem
Vucut yorgun düşdü dost hasretinden
Gönül vurgun yedi acı gerçekten.