Yalnızlık Şiiri - Emrullah Çelik

Bir varmış, bir yokmuş diyarında yalnızlık,
Sessizlik hüküm sürer, gözyaşları ırmak’ lık.
Kalabalıklar arasında bir yabancı gibi,
Dolaşır durur insan, içi buruk, yüreği kırık, zavallı.
Bir ev, bir oda, duvarlar arasında hapis,
Yalnızlık yataklara düşer, karanlığa sığınır saklanır.
Pencerelerden bakar, dışarıda gürültü, neşe,
Gelir geçer hayat, oysa içeride sessizlik, sükûnet, hüzün üstüne hüzün, sıra dışı işte.
Gecenin karanlığında yıldızlar kayar,
Yalnızlık yüreği inceden ince, acıdan acı,
Sonsuz bir çölde bir vaha arar insan,
Ama bulamaz, yalnızlıkla baş başa kalır, yollar ayrılır nihayet.
Gözlerde bir ışık, ama içeride karanlık,
Yalnızlık bir türlü terk etmez, sanki bir lanet, bir bela.
İnsanlar gelir geçer, ama bir türlü anlamazlar,
Yalnızlık sadece dışarıda değil, içeride, kalpte de saklı bir yara.
Herkes bir yerlere gider, ama yalnızlık hep kalır,
Sessizlikle dans eder, hayatın karmaşası içinde yalpalanır.
Zaman geçer, yaralar sarılır, ama izi kalır,
Yalnızlıkla yüzleşmek zor, ama bazen onunla yaşamayı öğrenmek gerekir.
Belki de yalnızlık, insanı kendine getiren bir öğreti,
Kendiyle baş başa kalmak, içsel bir yolculuk, bir serüven, bir felsefi hikâye.
Ve belki de bir gün, yalnızlık dost olur insana,
Anlar ki, yalnızlık aslında içten gelen bir huzur, bir sevgi, bir mana.