Yanlızlığın Adaleti Şiiri - Ersan Yaraskan

Bir an gelir ki dünyaların sığdığı
Dakikaları isminle anılabilir ancak
Öyle özel anlar vardır ki hazinelerin anahtarı
Bilirsin ki artık senin olacak
Bazı anlar vardır ki yalnızlığında
Anlarsın kimse kalmayacak yanında
Bazı anlar vardır aklına gelmez yakalanacağı
Ardından yine yalnızlık yaşanacak

Bazen rakı gibidir değişik renklerde
Kendi dünyanı yaratır
Bazen gitmeyeceğinden korkar insan
Bir kere düşünce yaşı yanaklarını yakarak
Anlarsın ki gerisi sende kalacak

Terazisi yoktur öyle kolay değildir
Biraz sarhoş eder adamı
Gerisi sabah ki baş ağrısı
Her anını paylaştığın hayatının
Sana kalan düşünme payıdır bazen
Bazen ise bir define saklarsın içine
Sen bile bulamazsın kaybolursun kendinde

Hayatının en özel anlarını
Orda bırakmak zorunda kalırsın dışarı çıkarken
Misafir kabul etmez hiçbir zaman
Sadece sen olursun ve bir başkasının olmadığını
Anlayana kadar bir oyundur geride kalan
Bundan sonrası ise hayat dedikleri bir yaşam

Sınır çizilmemiştir bu ortak ve kimsesiz memlekete
Girdiğin yeri bulamazsın çıkışlar ise
Bazen bir kelime bazen de kendin kadar uzaktır
Cevabını bildiğin her soru serbesttir
Bilmediklerin ise kaybettiğin zamanın yanına kar kalır

Bir başka hayattır
Aynı havayı soluyan milyarlarca hem cinsinden
Bir farkın olmadığını kanıtlayana kadar
Memlekettir dedim kendi içinde her şeyi söylemek mümkün
Dışarıda ise bildiğin kadar

Yalnızlığın yalnızlık özelliğini taşıyan
Yalnız bazı zamanlardır
Uyumadan birkaç saniye önce
Uyandıktan sonraki birkaç saniye
Geri kalan yalnızlıklarımızı
Bozan etkenler vardır elbet
Bazen sigaradır bazen de hesap sorduğumuz duvarlar

Dışarıdaki dünya ve içersi, kapılar hep açıktır
Anahtarları paspasın altında
Bir oyun oynarız kimsesizliğin sessizliğinde
Kalp atışlarımızı dinleriz eriyip giden aynanın seyrinde
Hiçbir şeye ihtiyacımız yoktur
Ne bir besteye
Şarkı söylemek için
Nede bir düşmana
İki tarafı da biz oynarız
Bu yüzden ya hep kazanır yada hep kaybederiz yalnızlığımızda

Bir sembole gerek duymadan hissetmektir bazen
Yada bir isim yazmaya gerek yoktur yalnız kalmış oklu kalbin içine
Sevgi vardır hüzün vardır sinir ve benzeri duyguların anlatımıdır
Var olmak yada hayalini kurmak arasında ince ve uzun bir çizgidir
Bir sonraki yalnızlığınızla sınırlı duygularınızın
Ölçüt bilmez haykırışlarıdır içinizde
Bir telefon sesine kadar uzun ve ince bir sessizlik parmaklarınızın ucunda

Başlayan her şeyin bir sonu vardır ya
Size verilen her şeyin bir gün alınacağını sizin dışınızda herkes bilir
Yalnızlık böyle değildir işte sonu ve sonsuzu çizginin kalınlığına endeksli uzunluğunda gizlidir
Boş verememektir aldırmayanlara olan isyanınızdır içinizde kabaran
İçinizdeki duvara bir çivi çakıp yeni bir resim asmaktır
Ardı ardası bitmeyen temiz sayfaların her açılışında çıkardığı sestir
Kelimeleri, bildiğiniz her şeyi bir poşete koymaktır

Sizi düşünmeyenleri düşünmek zorunda kalmak
Düşünenleri ise canlandırmaktır kırmızı ışıkta
Sona yaklaşmanın en hızlı yoludur bir adım bile atmadan
Zamanın hızını görmektir çekilmiş siyah beyaz fotoğraflarda

Bunlar gibi sınırlı her kavramı sınırsız kılmaya çalışırken
Hayatın son dönemecine getirir insanı
Soluduğu havanın kıymetini anlatıp
Bir kaç öğüt verip yeni bir hayatı paylaşmaya gider
Ve son olarak bir şey fısıldar meleklerden hemen önce
Sen hiç yalnız kalmadın çünkü hep ben vardım yanında......