Delirmiş fırtınaları kucaklayan gögsümün sızısı dinmiyor.
Yaşamın kıyısında ölümcül bir hasta gibiyim.
Hangi şehir, hangi semt, hangi sokak burası.
Nereye gittiğimi bilmeden, amaçsız gayesiz yürüyorum.
Artık tekme atmıyorum boş konserve kutularına.
Korkutmuyorum çöplükteki kedileri.
o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Devamını Oku
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta