Yanlış Öğreti Şiiri - Fikret İzgi

Bir düş gördüm anne..
Kaçıyordum sebepsizce..
Anne..
Bir düş bu kadar acımasız olabilirmiydi söyle..

Dünya denilen bir gezegende gözlerimi açmışım
Ağlayarak hemde..
Söylesene anne neden ağlıyordum öyle..
Sonra beni senin kucağına verdiler
Yıllar dedikleri bir zaman diliminde
Önce konuşmayı ve yürümeyi
Ardından düşüp ağlamayı öğrendim anne..
Söylesene anne neden ağlıyordum öyle..
Oyunlarımız vardı ben yaştaki çocuklarla
Evcilik, saklambaç çelik çomak..
Ne garip isimler değilmi anne?
Ama ben onlardan önce ağlamayı öğrenmiştim
Ağlamayı her kaybettiğimde..

Zaman hızlı geçiyordu su gibi onların deyimiyle
Yıllar önceki dediklerim
Daha dün gibi zihnimde..
Ve tamamına bir isim diyorlardı..
Hayat..
Adı hayat anne..

Hayat çok acımasız birisiydi..
Önce okul sonra iş
Okuyup adam olup çalışmaktı hayat anne..
Ama ben onlardan önce ağlamayı öğrenmiştim
Ağlamayı her kaybettiğimde..

Ben adam olmayı düzgün ahlak terbiye sanardım anne
Sen öğretmiştin hatırladınmı?
Peki neden ağlıyordum öyle olduğum halde?
Önce arkadaş dediklerim dost bildiklerim vardı
Hepsi birer birer ağlattı anne
Sonra bir sevgilim oldu..
Acıttıkça acıttı canımı
Ve acıttıkça ağladım anne..
Söylesene anne neden ağlıyordum öyle..

Bunlar hayal meyal hatrımda kalanlar..
Söylesene anne bunlar sadece bir rüyaydı değilmi?
Aslında..
Aslında arkadaş dediklerin dost bildiklerin
Canını bile vereceklerin böyle ağlatmaz değilmi anne..
Ya sevgilim hayatım dediklerin
Acıtırmı yakarmı canımı böyle?
Seversem sevilirim
Kötüysem üzülürüm
İyiler hep kazanır.. Hep kazanır değilmi anne?
Anne....
Söylesene.. Neden ağlıyorsun öyle..