Bir masaya oturuyorsun,
herkes konuşuyor ama kimse kimseye dokunmuyor.
Kelimeler çay gibi
çok demlenmiş, ama tadı yok.
Yanlış insanlarla çoğalıyoruz,
sanki bir tür mecburiyetmiş gibi.
Kimi susuyor, kimi anlatıyor,
ama hepsi aynı sessizliğin içinde.
Bir selam eksik kalıyor hep,
bir tebessüm geç kalıyor.
Yalnızlık, kalabalığın tam ortasında
sandalyeni çekiyor yanına.
Kimse kimseye iyilik etmiyor artık,
yardım, fotoğrafla geliyor;
dostluk, üç beğeniyle ölçülüyor.
Birinin yorgunluğu ötekine yük sayılıyor.
Biz de uyum sağlıyoruz yavaş yavaş,
biraz eksilerek,
biraz kabuk bağlayarak.
“İyiyim” diyoruz mesela,
ama kimse inanmıyor, biz bile.
Yine de sabah oluyor,
bir kahve içiyoruz,
birine günaydın diyoruz içimizde.
Belki hâlâ insanız,
belki hâlâ yanılmaya değeriz.
Çünkü hayat,
bazen yanlış insanlarla oturulmuş
doğru bir sofradır.
Kayıt Tarihi : 20.10.2025 14:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!