Yanlış Adam Şiiri - Özlem Dönmez

Senden sonra çok üzüldüm, ama dağılmadım.
Gençlikteki gibi ağlamadım günlerce.
Ama sustum... odalarda yalnız kaldım,
Sustu duvarlar, sustu zaman.
Uzun uzun tavanlara baktım,
Binbir düşünce dolandı zihnimde.
Kayboldu gözlerim boşlukta,
Ve ben sustukça, kelimeler içimde büyüdü.
Sessizliğimin dili sustu sanma,
Kalemim konuştu,
Haykırdı kalbimin sesi:
Yanlış adam sevdin.
Yanlış adama yandın.
Yanlış adama kandın…
Öğrenemedin bir türlü,
Gözlerinde bahar olup açan,
Dudaklarında kış gibi üşüten adamları.
Sevdikçe eksildin,
İnandıkça tükendin.

Şimdi anlıyorsun belki;
Sessizliğin bile bir çığlık olduğunu,
Kelimelerin yalanları örtemediğini,
Ve en çok...
Kendini affetmenin zor olduğunu.
Ben de...
Affetmeye çalışıyorum kendimi