Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
YANLIŞ HEP İNSANLA DOSTMUŞ GİBİ GÖRÜNÜR ZATEN. YALNIZ DOGRUYU BULUNCA YALINAYAK KAÇAR.BU GÜZEL ŞİİRİNİ BİZLERLE PAAYLAŞTIGIN İÇİN TEŞEKKÜRLER GÜZELDİ ZEVKLE OKUDUM KUTLUYORUM KALEMİNİ... KALEMİN DAİM OLSUN SAYGILARIMLA. EROL SAGUN.
Yanlış hep benimle dolandı durdu
Hatamı bulunca sırtımdan vurdu
Oysa yanlış bana hep dostum derdi
Yanlışa kendimi sevdiremedim
Doğruyla yanlışın ortasındaydım
İyiyle kötünün arasındaydım
Her zaman doğrunun arkasındaydım
Yinede yanlıştan kurtulamadım...
kutluyorum güçlü kalemi..
namık cem
ÜSTDADIM BU GÜZEL ESERİNİ RADYOMUZUN SAAT 16,00 BAŞLIYACAK OLAN CANLI YAYININDA YÜKSEK MÜSADELERİNİZLE ELİMDEN GELDİĞİ KADAR AFINIZA SIĞINARAK,YORUMLAYIP DİNLEYENLERİMİZLE PAYLAŞMAK İSTİYORUM. DİNLERSENİZ SEVİNİRİM. SAYGILARIMLA EROL SAGUN. www.sevdaruzgarifm.tr.gg www.sevdaruzgarifm.tr.g''
Muhterem Üstad Harikasın Çok güzel ve anlamlı bir şiirr Kutlarım.
Yanlış olmasa doğrunun, Kötü olmasa iyinin, Çirkin olmasa Güzelin ne anlamı olur ki.Onun için yanlışla doğru, İyi ile kötü, Güzelle çirkin her insanın hayatında Yarış halindedir.. İnsana düşen görev se tarafını seçmektir..
Selam, sevgi ve saygıyla
Yanlışı görmemek yanlış
Yanlışı gören uyanmış
Ya yanlışı görmeyenler
Vahh zavallım yanmış !
başarılarınızın devamını dilerim
Şiir doğrunun rengine..Yanlışı anlatmış ama doğru anlatmış...Mesaj zenginliğinde çalışma...Tebrikler...Saygılar...
Doğruyla yanlışın ortasındaydım
İyiyle kötünün arasındaydım
Her zaman doğrunun arkasındaydım
Yinede yanlıştan kurtulamadım
Her şeye rağmen düzene ihanete haksızlılıklara dalkavukluklara rağmen, her zaman doğrunun arkasında yaşamak gerek diye düşünüyorum, şirinizde çok güzel mesüajlar var, tebrikler selamlar..
Yanlış hep benimle dolandı durdu
Hatamı bulunca sırtımdan vurdu
Oysa yanlış bana hep dostum derdi
Yanlışa kendimi sevdiremedim
Doğruyla yanlışın ortasındaydım
İyiyle kötünün arasındaydım
Her zaman doğrunun arkasındaydım
Yinede yanlıştan kurtulamadım
Bu kadar güzel ic sorgulamalari cok güzel yakismis dizelerinize. Yüreginizi ve kaleminizi kutluyorum...Saygilar...Türkan DİNÇER
Şiir türkü tadında yazılmış. Ama şu 'yanlış' ile 'doğru' üzerinde bir değerlendirme yapalım istedim. Bu iki sözcük ayrılmaz ikizler gibidir hayatımızda. Eğer yaşamın içinde yanlışlar olacaksa; doğrular da olacak. Doğru bilinmezse, yanlış da bilinmez. Yanlış bilinirse, doğrular da biliniyor demektir. Sağolasın Cebbar dost.
onuncu köye gir : bir bak yer var mı
odalar genişmi mutfaklar dar mı
söylesene burada yaşamak zor mu
doğruyu söyleyene hak mıdır acı?
söyleyin yalanın yok mu ilacı?
___ Yine güzel bir şiir okudum abim senden...
Sustuğum şiirler arasına alıyor ve canu gönülden tebrik ediyorum
Sevgilerle
___SEVDAZAN__
Bu şiir ile ilgili 19 tane yorum bulunmakta