Yankısız Şiiri - Haydar Güner

Kendi sesime sağır kaldım.
Kimse çağırmadı beni içimden.
Zaman, bir koridor gibi uzuyordu
ve duvarlarında suskunluk asılıydı.

Ayakkabılarımda biriken toz,
geçtiğim yolları unutturdu bana.
Yazdığım tüm kelimeler,
belki de beni silmek içindi.

Birini aradım yıllarca.
Oysa en çok kendime kayıptım.

Kırıldım, evet.
Ama kimse görmedi camın çatlağını.

İçimde bir sandık vardı,
açılmaya korkulan…
İçine çocukluğumu,
annemin gülüşünü
ve adını koyamadığım yalnızlıkları gizlemiştim.

Büyüdüm.
Ve her büyüyen gibi eksildim.

Bazen bir gölge gibi yürüdüm ardımdan,
bazen gözümden sızan bir soru oldum.

Şimdi,
bir rüyanın kenarında bekliyorum —
kalkmayacak bir sabaha uyanmak için.

Ve hâlâ kimse bilmiyor:
Ben ne zaman
kendimden geçtim
bu kadar.