Yankılı Sancılar Şiiri - Nurettin Aksoylu

Beklemek
Yankılı sancılara dokunuştur

Özlemek
Yüreğin nem tutmuş yüzeylerinde
Zirveye yolculuk

Adressiz mektuplara ulaşmak gibi
Gözleri yaşlı tütün sigaraları dumanına yaslanıp
Yorgun ayakların yürüyüşüdür
Belki de
Yele karşı çömelip uzanamadığın tene dokunuş gibi
Uzuvlarının titremesidir

Ötelerin ta ötesinde
Dar vakitlerin ardına kısılarak saf tutmuş bedeni
Berzah âleminde sahibine teslim eder gibi
Suskun ve solgun bakıştır

Yolcusuz trenlerin kara dumanlarına kapılıp
Paslı lokomotiflerine sığınarak geçmişine el sallamasıdır

Ya da göz çukurlarından boşalan tuzlu suların
Ark açarken yanaklarda
Dudakların oluşturduğu şelalenin altında ıslanmaktır

Belki de beklemek
Yeryüzüne çökecek dumanın hapşırıklara yol açması
Dil kıvrımlarının yüreğin içerisindeki damarları zehirleyip
Akan kanı kirletmesi gibi
Ağızdan çıkan son kelimeyi kabul etmemesidir

Semandan boşalan çığlık yırtarken toprağı
Pişirilmiş taşlar kaskatı keserken günahkâr bedenleri
Sorgusuz sualsiz Lut’un ardına takılıp gitmektir

Belki de beklemek
Aç dünyanın kara kıtasında doğurduğu her çocuğu
Kıtlıktan kaybeden hamile kadının ana rahminden
Kafasını dışarıya çıkartıp ağrılı bağrışlar sırasında
Göbek bağından düşmemek için asi inadıdır

Ya da beklemek
Yusuf çile rüzgârlarına zindanlarda sabrederken
Kanlı gömlek kokusunda Yakup peygamber gibi gözleri kaybetmek
Musa gibi Kızıl Denizi Firavun zulmüne karşı asayla ortadan yarabilmek
Ya da
Son kılavuz son peygamberim Hz. Muhammet
Parmağıyla Ay’ı ortadan ayırırken
Yaradan’a secde etmek ve öylece orada kala kalmaktır