Yankı Şiiri - Sümeyye Batu

Duvarlar üzerime üzerime geliyor.
İstanbul beni boğuyor.
Bu kadar derin miydi bu deniz ?
Bu kadar nankör müydü bu insanlar ?
Çaresizliğin adını korkaklık koymak,
Yakıştı mı sana ?
Yakıştırdın mı kendine ?
Kırmak ne kadarda kolaymış.
Bir söz, bir cümle, hatta bir kelime
Yetiyormuş insanı darma duman etmeye,
Biz eksik sevilmeye alışkınız.
Bizi bunlar parçalamıyor.
Beni bunlar öldürmüyor.
Odam da sesin yankılanıyor sanki..
Sokakta yürürken beni çağırıyorsun gibi
Birşey fısıldıyor bana.
Simitçinin sesi bile sana benziyorsa,
Olmadık yerde kokun geliyorsa burnuma,
Hissediyorsam durduk yere varlığını
Yokluğun hücre hücre geziyorsa vücudumda..
Buralara "sen" gerek gibi
Bana "sen" gerek gibi.
İllede söylemek mi gerek ?
Yokluğunda halim yetim çocuk gibi..