Yankı Şiiri - Yusuf İslam Yılmaz

Yanaklarım yaradır...
Ağlayamam.
Gözyaşlarım tuzludur.
Kulağımda yankı var...
Buna dayanamam.
Durduramam kendimden kopan hasretin çığlıklarını...
Hüznünü arardım, nehrin kurumaya yeltenen oluklarında.
Gece çökünce direnirdim , yavaş yavaş dökülen ihtiyarlamış ağacın yapraklarına...
Derdime gülerdim, ağlanacak halimle...
Öperdim, yatsıyı sakinleştiren gülüşünü.
Bir ağıt inerdi birden haddimi aşacakken beni durduran.
Dağıtırdı bütün varlığımı, kanıma susamışken.
Doyamazdım beni hırpalayan mevsim rüzgarına..
Uzaktan dinlerdim geçtiğim her köyün kavalını.
Yürürdüm, yürürdüm, yürürdüm...