Yanıyorum 1 Şiiri - Zafer Özkay

Günler sonra ilk defa aşkı düşünmüşken,
Yine geldi aklıma eski yaşananlar,
Aynaya bakıp ağlamaya başlıyorum kaderime,
Biliyorsun yaralı yüreğim, kırgın ümitlerim.

Kır çiçeğim sende vefasızsın,
Sen şimdi ellerin gözbebeğisin,
Olmuyor sensiz olmuyor,
Sensiz ölmek zor geliyor.

Yanıyorum yanıyorum,
Kor ateşler gibi yanıyorum,
Eriyorum eriyorum mum misali,
Erimekten bitiyorum,
Soluyorum soluyorum,
Gül misali soluyorum,
Seviyorum seviyorum,
Seni çok seviyorum.

Sen yaktın beni kor ateşlere attın beni,
Mum gibi erittin şimdi kaldım bir kemik bir deri,
İlkbaharımda sen yağdırdın dağlarıma karları,
Soldum henüz açmadan gül misali.

Kır çiçeğim sende kırdın kanadımı,
Kalbim yaralı bıraktın gittin,
Sende vefasızsın sende kirlettin bembeyaz aşkımı,
Yeni açtığım sayfaları sende kana buladın sonunda.

Yanıyorum yanıyorum,
Kor ateşler gibi yanıyorum,
Eriyorum eriyorum mum misali,
Erimekten bitiyorum,
Soluyorum soluyorum,
Gül misali soluyorum,
Seviyorum seviyorum,
Seni çok seviyorum.

Sende yaktın beni kor ateşlere attın beni,
Mum misali eriyip bittim günden güne,
Dağlarıma karlar yağdırdın yetmedi mi?
Beni bir gül misali ilkbaharımda daha açmadan
Soldurdun yetmedi mi?

Bembeyaz aşklarımı, sayfalarımı,
Beni kanadı kırık yüreğim yaralı kanlar içinde
bırakıp gitmen Yetmedi mi?
Yetmez sana hiçbir şey yetmez
Eğer sende sokaktaki köpekteki gurur olsaydı
Bana bunları yaşatmazdın lanet olsun seni tanıdığım güne
Lanet olsuun.

7 Kasım 2004 Karaman