Yanıyor Yüreğim Şiiri - Ümit Yıldırım

Efkarlandım bu gece, sessizce,
Kıvrıldım uzandım yatağıma sakince,
Öylece kalakaldım, nefessizce,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim.

Aklıma çocukken, koştuğum bahçemiz geliyor,
Aradaki mutluluklar uçup gitmiş,sanki birileri siliyor
Ateşler içindeyim sanki,her yerim eriyor,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim.

Dudaklarım kurumuş, tenim buz gibi soğuk,
Seslendim kendime, çıkmıyor sesim, çok boğuk,
Biri bana git diyor, kendimi hissediyorum koğuk,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim.

Gözlerimde küçülmüş, kalmamış fer,
Gitmiş yerine kim gelmiş, nerde o sert asker,
Hani nerde, birlikte ulaşacağımız zafer,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim

Oysa temiz masum ve mert yaşamaktı derdim,
Bu hayat borçlu bana, bir aldıysam beş verdim,
Çalınmasaydı bahçelerim,daha ne güller ekerdim,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim.

Bir yanımda soğuk bir duvar var,
Yüzümde utanmayı bilen bir ar var,
Nerede dostlarım, hani bana nerde kar var,
Yanıyor yüreğim,ağlıyor gözlerim.

Yazdığım yazılar geliyor bir bir gözüme,
Neden inandım acaba bir el sözüne,
İçimde kaldı bir kaç söz, söyleyemedim yüzüne,
Yanıyor yüreğim,ağlıyor gözlerim.

Uyku gözlerimden şuursuzca akıyor,
Herkes bana günahkar gibi bakıyor,
Fırtınalarım dinmiş beynimde,sadece şimşekler çakıyor,
Yanıyor yüreğim,ağlıyor gözlerim.

Hazana dönmüş, baharım bitmiş,
Yarim uzaklaşmış,bırakıp gitmiş,
Bu hayat sanki,beni kenara itmiş,
Yanıyor yüreğim, ağlıyor gözlerim.