Yanış Şiiri - İbrahim Çelikli

desenler

“-anam ıramatlık varıdı
daaa.! bi ğözel ısdar dokurdu ki,! ta öyle
aklından ederdi yanışları
bu ne “gül”, bu ne “darak”,
bu ne “eli belinde”
bu ne “anahtar”, bu “arabel”,
bu “turna gatarı”

bi bakmışsın,
bi yatak çulunun hak ortasına
gondurmuş “gül”ü
gıran şaklarına “darak dişi”,
olmadı “deve püsgülü”,
yüklüğe gara goyun yunundan
“cıynaklı darak”
namazlada “gelebek”,
“deve boynu”, “buturak ”
yastıklara “eyer gaşı”, “anahtar”,
“koç buynuzu”, “dalak”
kıranlarına su: “yar yara küstü”

hiniciğinner canıyın çekdiğini bas parayı getir eve
iki ğün gullan, at çöpe
el emeği verilmemiş,
göz nuru dökülmemiş
evladiyelik değil ki ne

Anacağzım yanışların
hepiciğinden bişiyler gomuş,
aklından de(ğil) mi nolcak
dutgalını bi çeşit birbirine çatmış,
kestelini düğürcüklemiş
her evladının çeyizini eliynen dokumuş,
herkese bi böyük, bi ğüçcük ikişer dimi çuval,
birer kıl, birer dimi çul,
herkese birer yun-yasdık
işin aslı “ad anmalık ”
nur içinde yatasıca, kabiri Cennet olasıca