Hasret eşiğine başını koyup
Vusûlatı ayrılıklardan soyup
Sevgiyi bütün gönüllere yayıp
İnsân sevgisiyle yanıp tütmüşüz
Biz aynı duânın avuçlarında
Can suyuyla çiçekler büyütmüşüz
İnsan kalbi Cennet olur insana
Mevlânın aşkıyla yanıp tütmüşüz.
Der ki şâir İnsân insanın yurdu
Kim der ki muhabbet lîsanı yordu
Kimisi varlığın sırrını sordu
Cümle Âlem deriz yanıp tütmüşüz .
İnsândır insanın gerçek simsarı
Mevlâdır kalbimin âhir mîmârı
Mecnun ferhât kerem aşkı mîsâli
Bacasız mekanda yanıp tütmüşüz.
Kayıt Tarihi : 3.5.2022 10:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!