Yanına Al Beni Çocuk Şiiri - Nursel Özşen

Bitmişim,tükenmişim,sönmüşüm
Bütün hepsini yaşantımın
Aklarıma,çizgilerime
Heran boşalacakmış gibi duran
Gözyaşlarıma sığdırmışım.
Yaş duvarını aşmışım ömrümün
Yanına al beni çocuk!
Korkma!

Çirkin değil bu yüzüm
Bu yüzdeki acı çirkin
Saflığınla yumuşak kar gibi elini
Uzat bana
Çekinme!
Elimdeki bu hoyrat nasırlar
Yalnız inandığım ve yanıldığım
Gerçekleri acıtırlar
Yanına al beni çocuk!
Sen pembe kokuyorsun
Ben günah,içki,sigara
Kokuyorsam boşver
Seni uzaktan koklarım
Yanına al beni çocuk!

İstemiyorum ölürken başucumda
Bir sevgili,bir kardeş ve bir arkadaş
Onların hepsi katı pisliği geçmişin
Bir sen çocuk,bir sen bugünün saflığı,
Bugünün güzelliği,rüyası
Oyuncağını uzat bana,
Ya da git öte,salıncağında sallanayım
Sen istesende korkma vermem
Benim oyuncaklarımı;
Kumar kağıtlarımı,tesbihimi,şişemi.
Yanına al beni çocuk!

Bak söz veriyorum
Bir oyun gelecek sana
Yanına uzanıp ölüşüm
Bilemezsin şimdi insanın
Hep sonlarda değil kendi
Başlangıcında ölmek isteyişini
Anlayamazsın.
Kırma beni güzel çocuğum
Yanına al beni!
Senin yanında
Bileyim nereden nereye
Geldiğimi...