Yanımdayken Özlediğim Şiiri - Zübeyir Daras

Kış buzları ateş oldu
Yaz ortası donar yüreğim
Öylesine tezatım ki
Yanımdayken özlediğim

Sana çizer sana yazarım
Sana küser sana kızarım
Öfkemden eser tozarım
Yanımdayken özlediğim...

Ateşimsin volkanımsın
İçimde dönen kanımsın
Hem zehir hem ilacımsın
Yanımdayken özlediğim...

sana saldırmış öfkelerim
Belkide sitem işte ne bileyim öyle bişey
Sen benzimden göç eylediğinde göklere
Ben güneşinde ıslanıyordum
Yağmur olup düştüğünde yere
Sırılsıklam herkes ben kuruyordum
Ve bazan kar olup indiğinde
Bedenim titreyerek ben hala
Yanıyordum...
Oysa sen değilmisin beni ıslatan
Sen değilmisin bu bedeni titreten
Sen ki sen
Yanımdayken özlediğim
Bir daha beni sevmiyorsun deme
İspatına dünyayı yakarım
Bütün engelleri dağları ve hatta seni
Ve o kör kalbini ve hatta o gönlünü kırarım
Acımam bu lanet kalbime de acımam
Onu da yerlere çalarım
Deliyim öfkeliyim söverim döverim
Tutup saçlarından başını duvarlara vururum
Ölürüm geberirim kudururum
Bir daha sevgimden şüphe etme
Seni vururum
Sevdam da sen kavgam da
Sen
Sen
Yanımdayken özlediğim
Sen sevdiğim

Hem içimde hem dışımda
Güz baharım yaz kışımda
Bu nasıl bela başımda
Yanımdayken özlediğim..