Yanımdaki Uzaklık Şiiri - İbrahim Karaboğa

Gençken çirkindim, hepten çirkinleştim şimdi
Rengim fanila gibi solumaya başlamış
Göz kırpıyor beyazlara saçlarım
Ve bedenim dizlerime geçmişim kadar ağır
Toprak kokusu geliyor burnuma, soluyorum
Aynaya her baktığımda başka bir ben oluyorum

Uzun değil..
Sandığım kadar uzun değilmiş hayat
Otobüste yer verecekler diye korkuyorum
Henüz erken, daha erken,
Erkenden de erken
Baş vermemiş hayallerim var bilseniz
Atılmamış adımlarım, tutunmamış umutlarım var
Bir yol var önümde sanki, yürüsem aşılmaz
Bir laf var dilimde ahh söylesem anlaşılmaz
Ömrün kısaldıkça boyun da kısalıyormuş meğer
Yetişemiyorum da artık uçlarına dalların
Uçurtmaların kuyruğuna dokunamıyorum
Ne arzularım kaldı yüksekte uzanamıyorum

Bedenimde bir Yeniçeri ayaklanması var
Gözlerim seçemiyor gökyüzünün ışıltısını
Görünmez olmuş gibi ufuklar
Güller eskisi gibi değiller sanki
Bana mı kokmuyorlar, yoksa gelmedi mi bahar?
Denizler söylemiyor mu şarkısını?
Yoksa bana mı suskun hırçın dalgalar
Dün gibi değil bugün, yarın bugünden başka
Uzaklarım yakınımda şimdi, yakınlarım uzakta