Bana küçücük bir sevinç ver, azıcık yüzüm gülsün.
Minik bir umut ver, yarınıma ışık olsun.
Çok değil bir gıdım sevgi ver, yüreğim coşsun.
Kaybettim bu aralar ışığımı, yolumu aydınlat.
Kendi sesim yankılanıyor kulaklarımda
Hüzünden yoruldum, müziğim ol ruhum doysun.
Kim olursan ol yeter ki yanımda ol..
Bir nebze kalabalık olayım
Mutlu olayım
Şule Akar
Şule’ce…
2021 09 13
Kayıt Tarihi : 13.9.2021 14:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Umut insanın kendisidir. İnsan varsa herşey var demektir. İnsan yoksa herşey bitmiş demektir . Kimi insan aldatıcı bir bakışla sürüklenirken, kimileri de sevilmedigi halde birinin tutsağı olur. Adına aşk denilse de önce yenilgiler ardından hüzün ve son olarak gönülde derin yaralar oluşur ..
Şiiriniz şeffaf bir dille yazılmış, olsa da içindeki bu imge (Bir nebze kalabalık olayım) kitap dolusu sözler yazdır ama kimi insanlar için bu sözler nedense her zaman gözden kaçar.
Hayat yıl mevsim ay ve günlerden ibaret olsa da içinde sevgi yoksa o yaşamın bir anlamını da kalmaz. Göz bitkin gönül vurgun beden ise yorgun düşer ..
Sizi ve dizelerinizi kutluyor, Bu yorumun altına umutla ilgili bir yazı da ekleyerek saygılarımı sunuyorum ..
"Ortam çok rüzgârlıydı. Bir odada 4 tane mum usul usul yanıyordu…
4 mum yavaşça yanıyordu, ama ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmaları duyabiliyordu…
Birinci mum,
”Ben BARIŞ‘ım! Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim” dedi. Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum:
”Ben İNANÇ‘ım! Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim. Onun için, bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı.” Sözlerini tamamladığında, esen rüzgâr onu da tamamen söndürdü…
Sırası geldiğinde üçüncü mum, hüzünlü bir sesle konuştu:
”Ben SEVGİ‘yim ! Ama artık yanacak gücüm kalmadı. İnsanlar beni unuttu, değerimi hiç anlamıyorlar. En yakınlarını sevmeyi bile unuttular.”
Sevgi de daha fazla beklemeden sönüp gitti…
Ansızın...
Odaya birden küçük bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü.
Üzgün ve ağlamaklı bir sesle:
”Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu?” dedi. Ardından da ağlamaya başladı…
O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı:
”Korkma, ben hala yanıyorum. Ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz, ben UMUT‘um!”
Duyduklarıyla sevinen çocuk, gözleri mutlulukla parlayarak, UMUT mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı…"
Her şey gönlünüzce olsun Sn Şule Akar Hanımefendi kardeşimiz
En derin saygılarımla...başarılar dilerim,
Şen ve Esen kalınız her daim
TÜM YORUMLAR (2)