Güler Talay - Yanılmış Çocukluğum Şiiri ...

23/11/2005
Hüzünbaharım benim.
Eh be hüzünbaharım,niye bu havayı değiştirmiyorsun,ne yağıyor,ne açıyor sadece soğuk,tozlu bir rüzgar ve gri rengini bütün şehirle beraber benim gönlüme giydiriyorsun.Yapma bana bunu.Ben zaten bu grilikten hep bir gökkuşağı yapmaya çalışsamda renklerim yine yine gri ve tonlarından başka olmuyor.Biraz tonları açıldıkça ben de açılıyorum ama bu tonlar koyulaşınca çok kötü oluyorum.Sende haklısın mevsim sonbahar rüzgar,yüklü bulutlar,çiseleyen,şiddetlenen yağmur,dengesiz soğumalar senin mevsim normallerin,doğanın dengesi senin med-cezirlerin.Senin bu gel gitlerin bana neler yaşatıyor bir bilsen! ! !
Hep hüzünlendiriyorsun beni.
Rüzgarında savurduğun,hazan sarısı yaprağın olasım geliyor.Usulca alıyorsun beni,sürüklüyor,nereye götüreceğini bilmiyorum,sana koyvermişim kendimi,öylece götür beni,sürükle beni,yeterki al ve götür.Bak beni sen hep hüzünlendiriyorsun diyorum,bunun üstüne diğer yapraklar gibi beni çarpma,kuru olduğum için hemen kırılırım, kırma usul usul kat önüne,yerde sürükleme rüzgarının içine al.Kollarında gibi hiç indirme yere hep içinde kalayım.Hızını kesme sakın,sen hızını kesersen kollarının gücü azalır beni tutamazsan ben yere düşerim.Yerde çok toz,taş ve kaybolacağım çıkmaz sokak yolları var.Bırakma beni,tek kalırım.Nerede olduğumu bilmiyorum,beni sen sürükledin buraya,unutma.Beni diğer yapraklar gibi kaldırım diplerinde,yollarda bırakma.Gelen geçen basar üzerime ezerler beni,kuru olduğum için hemen kırılacağımı unutma.Sen benim hüzünbaharımın bana benzeyen deli rüzgarısın.Lütfen diğerleri gibi olma,fırtınaya yada kasırgaya dönüşme.Ben dayanamam hiddete,ürkütür beni o uğuldamalar.Sen hep benim masum deli rüzgarım olarak kal.Uğuldama sen,usul usul eserek bana hüzün şarkıları fısılda.'Hüzün zaman zaman deli dalgalar gibi gelir gönlümün kıyısına vurur.'Sen hep fısılda.Benim kulağım sende,içine aldığın kollarında bırakmadığın hazansarısı yaprağınım.,fısıdayarak savur beni.Esmen dinmeye başlarsa bana söylemeden durma.Sen durursan ben düşerim,ben düşmekten korkarım.Biliyorum düşen kalkmak zorundadır ama sen beni savurup esip getirdiğin yerde düşürürsen benim kalkmaya gücüm yetmez ki.Son gücümü senin önüne katacağın,içine alacağın,kollarında savurup yere bırakmadan alıp götüreceğin savrulmaya harcadım.Düşersem çok düşmüş olduğumdan tekrar kalkacak dermanım,takatim kalmadı biliyorum.
Küçükkende çok düşerdim ben.
Hep izleri kaldı,dizlerimde,bacaklarımda,kollarımda.Yaramaz bir çocuktum hem de çok yaramaz.Şimdi bir çocuğum var,hayatta yaşama nedenim.Aslında ben hiç büyümedim,büyüyemedim.Senin değişen havan gibi değişen çok insan var.Kimi ne kadar dinlemem gerektiğini,kimin elini sıkı sıkıya tutacağımı bilemedim,yalnız bir çocuktum,öğrenemedim ki hala öyle bilmiyorum, oğluşumdan ötesini...Ellerim hep cebimde yada göğsümde bağlı yürürüm.Boşlukta savurtacak kadar külhanbeyi gibi olamadım.Ben daha o kadar büyüyemedim ki.Külhanbeyi gibi nara attım ama sessiz çığlıklar oldu,külhanbeyi gibi kavga ettim ama hiç zorbalık yapmadım,külhanbeyi gibi dimdik yürüdüm ama hiç kasılmadım,endam göstermedim,çocuk oldum yürürkende süzülmeden yürüdüm.Külhanbeyi gibi haraç aldım ama ben verdiklerimi almak istedim,alamadığım zaman bile verdim.Külhanbeyi de oldum,içtim hem de eşşekler gibi,yiğitte oldum,delikanlıda ama yinede büyümedim,büyüyemedim...Konuşmayı geç öğrenmişim ama geç konuşmamın nedenini kendimce erken öğrendiğimi biliyordum.O küçükken ki beni görüyorum şimdi gözlerimin önünde; konuşur,anlatıyor ama anlaşılmıyordu.Anlaşılabilmemenin öfkesini yaramazlıklar yaparak anlamayanları uğraştırmak için cezalandırıyordum.Sonuç aynı olurdu yine anlaşılmazdım.Dedemi çok severdim bana vurmayan sadece seven tek insandı hayatımda o zamanlar ama şimdi oda yok canım dedem.O yaramazlıklarım şimdi anlatıldığı zamanlar komik anılar gibi görünsede yüreğimdeki kırıklıklarının acısını düşmelerimden kalan izleri gibi yüreğimde taşıdığıma tebessüm ediyorum.Aslında ben hep oralarda,anlaşılmadan kaldığım yerlerde, hayatımın komik ama kırgın yanılmış çocukluğumda takıldım,kaldım.