Yanılgı Şiiri - Tamer Arabacı

Yanılmışım,
Unutabiliyormuş insan.
Sanki hiç yaşanmamış gibi
Silebiliyormuş bir yerde.
Belki de bu fıtrat meselesi kimbilir?
Hükmedip kurbanının hislerine,
Varlığıyla besledikten sonra
Ardına bakmadan gidebilmesi.
O kadar mı?
Hiç mi sevmedi?
O birinin gönlünü kocaman kaplarken
Hiç mi hissetmedi?
Rüyalarına renk renk işlenirken
Bakışların dili sevdalı gözler;
Seni seviyorum diye bağırırken,
Görmeyen gözleri miydi?
Yoksa atmayan yüreği mi?
Yanılmışım,
Güzel, güzel olabildiği kadar
Merhametsiz de olabiliyormuş meğer.
Kendisi için bezenen sevda bahçesinde
Yangınlar çıkartıp kül edebiliyormuş.