*Yanılgı* Şiiri - Nazlı Muhip

Ben herşeyi göremediğim bu dünyada,
gördüklerimle yetinirken,
sen küçücük bir pencereden izlediklerini
herşey sanıyorsun...
yaşanmışlıklar vardır...
iyi yada kötü anıların vardır..
bazen tüm bunları bir kalemde silip atmak,
kendine yeni bir sayfa açmak zordur..
inan bana zordur..
bazen mecburiyet vardır...
yaşadığın onca şeye rağmen,herşeyi silip atma,
yeni bir sayfa açma mecburiyeti...
bu daha zordur...
inan bana daha zordur...

İçimdeki güneştin sen...
ve seni gözyaşlarımla söndürüp,gideceğim...

Bir mucizeydim senin için.
Beni ilk gördüğünde gözlerindeki sevinç ışığından
ve utanmayla karışık şaşkın bakışlarından anlıyordum bunu...
Kendini haklı çıkarmak için,
beni gördüğün halde inkar etmeye çalıştın..
Çünkü yanılmıştın,
ve çok şaşkındın..
çünkü ben aşktım,
ve sen aşka inanmıyordun...

Yollar eskittiğimiz bu yerde,
göremeyipte gördüğünü sandığın onca şeyde
inkar ettiklerinde,
hep ben vardım..
karşına dikildiğimde nasılda anladın..
anladığını bakışlarından anladım...

Geldiğinde,güneşi vermiştin ellerime..
şimdi arkanda sensizliği bırakarak gidiyosun...

İçimdeki güneştin sen,
ve seni gözyaşlarımla söndürüp gideceğim,
bende...

Bana bunları yazdıran sensin..
Peki beni yazdıran asıl şey ne..?

hadi aşk de...
seni yazdıran asıl şey aşk de...
Hadi bana inkar ettiğin o şeyi söyle...
Hadi kabul et yanıldığını...
Sonra yasla başını yüreğime,
ve yüreğinle sıvazla sızlayan sırtımı,
teselli et beni.
Sensizliği bıraıp gittiğinden beri
bende anladım,asıl yanılanın ben olduğumu..
Asıl yanılanın kendim olduğumu...

Hadi aşk yoktur de yeniden...
Sonra sensizliği bırak arkanda ve git...
Ama önce söyle
beni yazdıran asıl şey ne.?

Sonra bende gideceğim...
Aşk yoktur diyeceğim...
Aşk yoktur ya;
ben güneşi gözyaşımla söndüremeyeceğim
aşk yoksa;
güneş beni yakacak kendi gözyaşlarıyla
sonra bende gideceğim...

Gözyaşı olmadan uzaklara.
Aşkın ya hep olduğu ya da hiç olmadığı
yerler kadar uzağa...