Yanıldın Yine Şiiri - Kerem Yüce

Ne elim kağıda gider artık ne kaleme
Gece mi sanıyorsun beni korkutan
Yoksa öleceğim günü beklemem mi
Yanıldın yine,rüzgarla kuduran bir alev vardı ya
Hani sana ait; işte şimdi o yangın söndü içimde.
Kimsin,nesin,necisin bilmiyorum,hatırlamıyorum
Peki bunca yıl ne işin vardı yüreğimde
Beni ayrı düşsekte unutma derdin ya
Seni de unuttum yanıp kül olan geçmişimde.
Tut ki tanımadım hiç sevmedim seni
Adını beyazdan mutluluk koymadım gönlümde
Bir o kadar hiç görmemiş,yaşamamış gibi
Yok olmuşluğunun koru var şimdi gözümde.
Dolaşır durur bir of tüyü bitmemiş dilimde
Of ki ne of bu göğsüme sıkışan
Aldığım nefesle hızlıca yukarı çıkıp
Kimsenin duyamayacağı kadar iç acıtan
Organları haince birbirine vurdurup
Mideyi bir kıvılcımla yakıp,yıkıp kavuran
Yarattığı talanlığın gölgesinde serinleyip
Fırtınasını her daim ceplerinde taşıyan
Ama ne elim kağıda gider artık ne kaleme
Fırtına mı sanıyorsun beni korkutan
Yoksa yarattığın yangının ortasında kalmam mı
Yanıldın yine,yerden yere vurduğun bir kalp vardı ya
Hani benim dediğin; unutulmuşluğumla ilk o durdu bedenimde
O durdu hayat durdu,mevsimse sonbahardan kış
Bil ki yar; seni de unuttum is tutan geçmişimde.