Yaşarken ben çok büyüktü... Bu aşk denen kör bıçak...
Ve bir gün gıcırdatarak kendini biçti...
İki yürekte de...
Geriye sadece göyaşı bıraktı...
O da şaşırdı bu kadar acıyla nasıl sevildiğine...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Her satır birbirinden anlamlı..
Ne kadar 'büyük 'de olsa… Bir kalp bazen aşkı barındıramaz…
Sığmaz bir kalbe bazen bir aşk… Tıpkı bir kalpten 'daima' kocaman bir aşk olmayacağı gibi...
Sn:Yılmaz efendim şiiriniz bana Tahirle Zühre meselesini hatırlattı birden...
yine muhteşem çalışmalarınızdan bir tanesi daha antolojimde,saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta