Yanık Kuşak Şiiri - Dursun Özden 3

yanık kuşak

(maraş-nurhak dağı’nda, 31 mayıs 1971’de şehit düşen
sinan cemgil, kadir manga ve alpaslan özdoğan anısına)

gün doğumuna yürüyen, yitmeyen-bitmeyen ve susmayın
o çığlık, o çağın deli-yılkı tayları özgür, yeni nesli sormayın

namluya kurşun sürülü, o sürmeli göz-gez-arpacığı arayın
eller tetikte-şehit verdik-canımız yandı-düşenleri saymayın

onlar; zincirlerini kıran, özgür ruhlu 68~78’li gençler, mayın
o yurtsever-yanık-sevdalı deli kanları-asla yabana atmayın

sakın ha-sakın, yaraya tuz basmayın, sabrımızı sınamayın
tek suçumuz; sizin istemediğinizi sevmemizdi, bizi anlayın

—————

kimimiz köroğlu-dadaloğlu, kimimiz acılı-kara sevdalı yunus’tu
işe yarasa-yaramasa da-tütün bastı yarasına, işkencede sustu

uğruna can verdiğin, zorda kalıp yaslandığın o dağlar nerede?
dağlar bel verdi-biz o dağların desteği, kara günde-can dostu

yüreği tetik çekti-susmadı, sevdikçe isyan etti, deli gönlü ustu
firari mavzeri duvara astı, o gammazcı zalimlerin kötüydü kastı

—————

gün ışığı, jandarmanın süngüsünü yakıyordu
köyün inekleri gölbaşı’nda, onlara bakıyordu
sinan, kadir, alpaslan ve sütçü imam vuruldu
nurhak dağı’ndan sonsuzluğa-gün batıyordu

o kavgada yanık süvari’nin atı delirdi, ürktü
sinan düştü toprağa, üzengi ayağını burktu
içinden; o derin-şer düzene, bir küfür bastı
o ana çığlığı yürek dağladı: ‘sinan vuruldu!’

ırağı gören, iri gözü seğirdi-kan kustu
ve bir ağıt yankılandı, öte yaka pustu
kınalı, bin çiçekli dağlar kanadı, yastı
ah! ve çukurova’da, sarı sıcak sustu.

dursun özden