Azrail seni solladı geçti der anam
Ateşin üstünden aldıklarında beni,
Külle, közle boğuşuyormuş ağzım, dilim
Yüzüm yanık, yanık ellerim.
Bizi çok ağlattın der anam,
Dayanamayacağını düşünüp içimize acı çökerken,
Sen her seferinde geri döndün.
Yandın kavruldun,
Zamanla çimen oldun,
Kuruyan dikenlerin arasında filizlenen.
En çaresiz anımızda umutlandık,
İyileşti yanıkların,
Acıların izleri kaldı sadece yarınlara der anam.
Biri yanağımda diğeri kolum da,
Hala duruyor mühürlerim.
Ve hala buruş buruş ellerim.
Bu yüzden savrularak yükselen,
Kara dumanı olduğumu düşünürüm bazen,
Bir yanı alev,
Bir yanı köz halindeki odunun.
Güneşi kucaklayan gözlerim umutla,
Bir o kadar da çoşkuyla
Ve aldırmadan günlerin karanlığına
Aydınlandı zamanla.
Ve halen alev alev yanan odunun
Odunun küllerinden yeniden doğmuş gibi ayakta
Yaslanınca ekmek sacına,
Ocağa yuvarlanan bedenim.
Bucak Uğurlu-1979
Mustafa ÇetinkayaKayıt Tarihi : 12.3.2016 01:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
GÖRECEĞİNİZ GÜNLER VARMIŞ Kİ YATATAN SİZİ BAĞIŞLAMIŞ.
güzel günler göresiniz inşallah Mustafa bey... NİCELERİNE...
Yüreğinize, kaleminize sağlık
TÜM YORUMLAR (4)