Yanık Bir Ten Olurdu Bakışlarında Yaşamak

Sızının mahrem kesitlerinde sıcacık hüzünler biçerdik biz aşka
Vakitlerin upuzun kumsallarında yürürdü ıslak yürekli bir kadın
Ellerinde mayıs çiçekleri asi bir edayla gülümserken vakitler hüzündü
Yorgun imbatında günün, o derinlerde cansız bir bedene hayat verirdi
Kalem söz arar iken aşka, ürkünç bir yaşamın tuşlarındaki sevda olurdu

Derinlik kendi içinde vakur bir dil sürçmesiydi, harf özneden ayrılırdı
Susardı, uçmazdı kuşlar, yanık bir ten olurdu bakışlarında yaşamak
Suskun ve mahşeri kalabalıklar geçerdi yüreğinin ücra yerlerinden
Kabuğundan ayrılan bütün dertler ağrılı mevsimlerde kaybolurdu
Birbirine kesişen tozlu topraklı yollarda, özlem yüreğindeki çocuktu

Yelin dudağındaki ıslıktı kimi, en hüzünlü şarkılarda aşka soyunurdu
Uzakları izlerdi kimi, kocaman bir kentin ışıkları söner iken, o ağlardı
Yunusları çağırırdı şerha gözleri, denizlerin derinliklerindeki periydi
Bütün yerküreyi dolaşırdı sözleri, dillerde can, gönüllerde sultandı
Korkunun rengini taşımazdı gönlünde, o dostluğun en asil konuğuydu