Yanık Ağaç Şiiri - Mehmet Ziya

Bir gece gelmiştin yanıma, selam demiştin,
Gözlerin buğuluydu,
İçinde bin bir yara,
Yalnızdın,
Üşüyordun,
Bunu söyleyemiyordun,
Ama ben seni hissedebiliyordum,
Sadece acı acı bakıyordun,
Üşüyordun ama her nasılsa beni ısıtıyordun…
Aldım hemen koynuma,
Isıtmalıydım bir an önce seni,
Hem... Belki arkadaş da olurdun bana...
Bir dalımı kırmana razıydım,
Daha öncede çok kırıldı dalım, dallarım.
Hatta ben kırar, seni ısıtmak için kendi dalımı kendim yakardım…
Oysa sen… Beni tamamen yaktın…
İtiraz bile edemiyor, sadece sana bakabiliyordum,
Işığım semayı aydınlatıyordu,
Dumanım yıldızları kapatmıştı,
Vay be dedim kendi kendime,
Ne güzel, en güzel ben yanıyordum,
Ben yandım, yalnızlığını paylaştım. Ben yandım,
Kurudu gözyaşların,
Yandıkça canım, sen canlandın,
Ben o gece sana bakarken yanmıştım,
Sabaha karşı artık ısınmıştı için,
Ve gittin…
Kolay değildi yanmak,
Bitkindim,
Ne gitme diyebildim… Ne arkandan gelebildim,
Yaktığın ağacın bir canı olduğunu bilemedin…
Bir ağaç değil mi? Olsun sen ısın yeter,
Bir orman olsam senin için bir kere daha yanmaya değer!
Orada çok uzakta değil biliyorsun, yanık bir ağaç var,
Unutmamışsındır,
Dallarından, yapraklarından, eski yeşilliğinden iz yok,
Artık ne gece, ne gündüz yanıma gelen yok…
Şimdi içimde bin bir yara,
Üşüyordum,
Yalnızdım,
Yanmıştım,
Yanmıştım ama acaba yanılmış mıydım?