Yanık Şiiri - Sinan Oğuzhan

Yine değişmedi kara mukadderat,
Yanıyorum bir güzel yalnızlıktan.
Yazdın sırtıma kader bu geceyi de,
Hasretimin nöbeti bu, bitmeyen çile,
Yarenimdi, kahveli resmin bu gece
Dokunurum hayal de olsa ellerine
Güneşin yanığı, omuzlarım acıyor
Can yalnızlığım ciğerime vuruyor
Geçen bir izin vermiştim kendime
Bu damdan kaçış, kafa izniydi işte,
İnsana karışalım dedik sahilde,
Yalnız karışamadık, açıldık denize,
Yoruldum buldum iki dirhem destek,
Öyle uzanıverdim, daldım âlemi seyre
Oynaşıyordu kıyıda, herkes kuzusuyla
Birbirini koruyordu yanık korkusuyla
Niceden sonra kokudan oldu haberim
Istakoz gibi yanmıştı sırtımdaki derim
Güneş yanığı nedir ki diye aldırmadım
Nar gibi yanıyordu zaten her yanım
Kızma ihmalkârlıktan değil be kuzum,
Ben sadece nursuzluğumdan yanmıştım.

12.07.2005 04.03
Malkara Evim