Yangınlı Mektup Şiiri - Dilan Aydın

içimde asılsız mürekkepler devrildi
içimin bir yerlerinde yırtılıp atılmış kağıtlar
kıymetli şiirler birikti
ellerini andım bugün
aşkımızı andım ki bir sabah
kallavi bir kahve içebilmek için terk ettin ya evini
öyle terk ettim aklımın dehlizlerini ve aradım
ne kadarı duruyorsa köşe bucak
sen, ben, biz kalan
üçüncü tekil şahıslara lüzum yok kahvaltı masamızda
sevgilim ayaklarım bacakaranda
yoklarken hiddetli yangınlarını
sen okumaya devam et çünkü en masum sözcükleri
hep böyle kirletmedim mi
devirmedim mi şarap şişelerini yatağımıza
ben istedim diye gitmedin mi terk edip musluğu bozuk odaları
kapına her gün bir mektup bıraktım
bir mektup sana hiçsizliğini anlatan
nasıl sefil, huysuz ve yalnız bir adam olduğunu anlatan
babanın edebiyatını çalmışsın bak
sözcüklerin hırsız, ideallerin hırsız, ellerin hırsız bakk
gör şuracıkta bir varoluşa kıvranan
en çocuk teninle hala dipdiri
hala en az kırk yıl aramızda
direndin ve bekledin gelmemi
kısa soluklu sevişmelerle doyurana kadar azgınlığını
bir bardak doldurup sürahiyi alıp gittim
kapına her gün bir mektup bıraktım
kapına her gün bir öpücük
kapına her gün hiç tanımadığın bir kadını
eşsiz bul diye
dirilsin diye
en baştan ve baştan soy diye çarpık ve devrik uysallığımı
vahşetimi tükür diye kendi ağzına
kirli elli bir adama sardım bu aklı
kapına her gün bir mektup bıraktım
bir
birr
birr
bir öpücük ve
bir mektup daha...